باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/ عبدالرحمان نیک سرشت: خواستم تیتر عنوان را این چنین بنویسم “مرگ استاد” قلم اجابتم نکرد.
محمد زمان مهمدی کرتلایی” افتخار جامعه فرهنگی و از مفاخر ورزش ایران جان به جان آفرین سپرد. من که از ایام نوجوانی قریب به نیم قرن شاهد فعالیت های آن مرد شریف بودم، و خدمات قابل توجه ایشان را به ورزش وزنه برداری و این اواخر به رشته ی پاورلیفتینگ استان و کشور دیدم، محمد زمان مهمدی استاد صاف و صادق،غیرتی و بسیار ظلم ستیز بود.
این استاد پهلوان پرور با توجه به سواد فنی ورزشی که داشت از هوش و استعداد سر شاری برخوردار بود . محمد زمان مهمدی از دهه چهل به بعد آنچه خود از نزدیک شاهد آن بودم از جمله این بود که وی از روی عکس ها و مجلات ورزشی اقدام به آنالیز فنون و شگردهای ورزش وزنه برداری می نمود.
علاقه عجیبی به نوآوری و خلاقیت در فنون و تکنیک های وزنه برداری داشت.تیم وزنه برداری مسجدسلیمان قهرمانی های خود در کشور را مدیون این استاد قهرمان پرور گمنام بود.
برادر بزرگم عبدالرحیم نیک سرشت قهرمان وزنه برداری در دهه پنجاه شاگرد ایشان بود.استاد با خانواده ما بسیار صمیمی بود که گویی عضوی از ما بود.استاد نماد نجابت و صداقت در ورزش کشور بود.
سایر مربیان استان های کشور از نظرات و رهنمودهای ایشان کلیشه برداری می کردند و او زندگیش را وقف این ورزش پهلوانی نمود.
بعد از خدمات شایانی که به ورزش شهرستان مسجدسلیمان داشت به شهر اهواز منتقل شد و به شکل فراگیر در استان به پرورش پهلوانان پرداخت.
همیشه وقتی می شنید بزرگی فوت کرده شعر سعدی علیه الرحمه را زمزمه می کرد.پس قلم حق داشت که نچرخد و ننوسد که محمد زمان پرگشود!؟
سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز/ مرده آنست که نامش به نکویی نبرند
