رویش زاگرس/ یوسف خدامرادی:
یکباره کجا رفت و چه شد یَلِ سَراَفراز/گویی که زِ هجرش بِسرود حافظِ شیراز/ “در خِرمَنِ صَد زاهدِ عاقل زَنَد آتش”فرامرز/ داغَی که نِشانده به دل از قِصه یِ پرواز
دیشب در سوگ پهلوان مهندس فرامرز اله یاری آن اسوه اخلاق، نظم و انضباط، مدیریت (بی مثال در محیط شغلی که همه را شیفته ی او نموده بود) و پیشکسوت ارزنده باشگاه تاریخ ساز و خاطره انگیز دارایی همیشه جاوید، ماه هم گریه سر داد و ستاره ها روسری مشکی شب را به سر کردند، ابرهای بهاری عزادار و ماتم زده غیب شدند تا خورشید فروردین خبر تلخ شدن بهاران به کام یاران از سوگِ رخ افروز فرامرز را بدهند.
بعد از ایرج، اشکبوس، منصور، محمدمراد، صفدر، شعبان، محمد، فرزاد، عبدالرضا، علیرضا، رحمت، فرزاد، فرهاد، نظام، منوچهر، علیمراد و… بود که آذرخش شیون و گیسوانِ بریده ی بانوان ایل و مشت بر سینه کوبیدن و یقه دریدن مردانش دیو مرگ را ترساند تا ناجوانمردانه خنجر را به سیاهی شب مسموم کند، و اینچنین بی گدار گلویِ شجاعت و قلب محبت را نشانه رَوَد و خیل دوستان، همکاران، اقوام، اهالی با اصالت بازارچشمه علی، تحصیلکردگان دبیرستان سینا، جماعت دارایی چی، جامعه ورزش مسجدسلیمان و خوزستان و طایفه مُعَزَز گَله را به عزای پهلوانشان بنشاند و فقط خاطره ها باقی بمانند از فرامرز و آبی آسمان اش، مستطیل سبز و تشک مقدس کُشتی که هیاهوی مبارزه همیشگی و جوانمردانه اش با جهانگیر را دوباره آرزو و فریاد کند.
همه ی این تفاسیر به کنار، پهلوان قصه ی ما در محیط خانواده هم کم نظیر بود و البته از همان اوان جوانی حق پدری بر گردن خانواده خود داشت و هرگز نگذاشت سفر بی هنگام پدرش، خللی بر رشد و شکوفایی خانواده اش بگذارد.
در ورزش ایران به ویژه کشتی خیلی ها قهرمان شدند اما عده ی محدود و معدودی پهلوان شدند، پهلوان ماندند و پهلوان رفتند. یکی چون آقا تختی بزرگ شهرتش جهانگیر شد و خیلی ها گمنام، محجوب و پهلوان فرامرز الهیاری انسانی اینگونه بود.
درگذشت این پهلوان محجوب و ورزشکار نمونه را به خانواده ی آن مرحوم، همکاران، جامعه ورزشی مسجدسلیمان (بالخص یارانش در باشگاه دارایی)، اهالی نجیب وبا اصالت بازار چشمه علی تسلیت عرض می نمائیم.
