باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان- جدیدترین شماره ماهنامه میراث پارس با آثار و نوشته هایی از دکتر علی قلی محمودی بختیاری، دکترشروین وکیلی، فرشاد فرشیدراد، دکترفرزاد احمدی، عبدالرحمن ذکایی، دکتر اردشیرصالح پور، امان الله شیخ رباط، امیرعباس کاویانی و جمع دیگری از پژوهشگران و نویسندگان فرهنگ و تاریخ ایران منتشر شد.
برخی از مطالب سیزدهمین شماره این نشریه عبارتند از:
-هفتم آبان،سالروز ورود کوروش به بابل
-خنیرس بامی
-ارگ جم
-مادرسالاری از آران تا آنزان
-دماوند سرفراز،کهن تر از تاریخ
– ساخت برند در گردشگری
و…
در سرمقاله جدیدترین شماره میراث پارس به قلم فرشید خدادادیان،صاحب امتیاز و مدیر مسئول نشریه می خوانیم:
انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ماه ساجاری،نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران محسوب می شود.
انتخاباتی که با پیروزی گفتمان اعتدال در قالب دولت تدبیر و امید،شروع فصلی نوین برای ایران و ایرانیان محسوب می شود و این امیدواری را ایجاد نموده که مشکلات داخلی و خارجی کشور ایران حل شود.
آنچه در خرداد ۱۳۹۲ در این کشور رخ داد،میراث دار پیشینه تاریخی ارزشمندی است که ایرانیان در حافظه و خاطر خود دارند و به پشتوانه آن امیدوارند اشتباهات احتمالی گذشته تکرار نشود و موارد و مزایا و امتیازات این میراث تاریخی نیز تقویت شوند.
در این بین موضوع توجه به تاریخ و میراث تاریخی از دو منظر می تواند کلید حل بسیاری از مشکلات کنونی کشور باشد. نخست،با نگاه تحلیلی به مقوله تاریخ است که می توانیم ضمن درک درست از وضعیت موجود،آینده خویش را بهتر بسازیم.
مکرر از بزرگان علم تاریخ نقل کرده ایم که؛”تاریخ علم دانستن گذشته برای شناخت حال و ساختن آینده است” و همچنین اشاره شد به اینکه”ملتی که به تاریخ خود بی توجه باشد،مجبور به تکرار اشتباهات گذشته است.”با رویکرد تحلیلی به موضوع تاریخ است که می توانیم شاهد حل شدن بسیاری از مشکلات جامعه باشیم.
نگاه آسیب شناسانه و نقادانه به حوادث و رویدادهای تاریخی و اجتماعی است که دلایل بسیاری از مشکلات کنونی جامعه را تشریخ خواهد کرد و با چنین رویکردی می توان به بهسازی وضعیت کنونی جامعه امیدوار بود.ایجاد و تقویت پرسشگری در تاریخ به دریافت صحیح و شناخت بهتر از رویدادها منجر شده و با این راهکار است که می توان به طرح سوالات اساسی در ساختارشناسی و علت یابی هر رویداد امیدوار بود.
چرا تاریخ می خوانیم؟سوالی بنیادین است که بسته به اینکه چه پاسخی بدان بدهیم،نتایجی متفاوت دریافت خواهیم کرد و این موضوع در صورتی به بهترین نتیجه منجر خواهد شد که در تحلیل تاریخی نگاه روش مند و همه جانبه ای را رعایت نماییم.
تکیه انحصاری به تاریخ روایی،آنهم با روایتی یک سویه و محدود نه تنها ظلم به شنونده که حتی ظلم به سوژه است زیرا در توصیف سوژه نیز چنانچه تمامی ابعاد آنرا بررسی وئ تشریح نکنیم،نمی توانیم به شناختی درست از سوژه برسیم.
از سوی دیگر،کوتاه مدت بودن و زود زوال بودن حافظه تاریخی نیز از دیگر معضلاتی است که تا هنگامی که حل نشود،عبارت غلط”تکرار تاریخ”را احتمالاً خواهیم شنید!
منظر دوم گره گشا بودن میراث تاریخی،کاربرد اجرایی این موضوع در حوزه اقتصاد گردشگری است.
ایران ما،کشوری تاریخی و واجد جاذبه های تاریخی،طبیعی و… فراوان است.این جاذبه ها و پتانسیل های تاریخی،فرصتی مناسب برای توجه بیشتر و بهتر به موضوع صنعت گردشگری است.
علیرغم اهمیت گردشگری داخلی،واقعیت این است که تا هنگامی که گردشگری به درآمد زایی ارزی منجر نشود،جنبه واقعی اقتصادی خود را نشان نمی دهد.
اینکه نوروز و یا ابتدای تابستان هرسال،مبادی ورودی و خروجی شهرها را رصد کنیم و از افزایش نرخ گردشگری سخن بگوییم،نه تنها کمکی به رونق صنعت گردشگری نخواهد کرد،بلکه باعث خواهد شد با غرق شدن در آمار و ارقام غیر واقعی نتوانیم به بحث زیر ساخت در حوزه صنعت گردشگری نگاهی واقعی و دقیق داشته باشیم.
کشور ما با ویژگی های خاص فرهنگی و اجتماعی و اعتقادی خود می تواند حداقل با سرمایه گذاری بیشتر و بهتر در بخش گردشگری مذهبی و درمانی،به درآمد زایی اقتصاد ملی یاری برساند و پس از آن با حل تدریجی مشکلات و گرفتاری های بین المللی بتواند به توسعه در دیگر حوزه های گردشگری منجر شود.
ماهنامه میراث پارس،امیدوار است همچون گذشته و با نگاهی نقادانه،بتواند به رسیدن به شناختی بیشتر و بهتر از مشکلات و رفع آن کمک نماید و در این راه همچون همیشه مفتخر به بهره مندی از نظرات کارشناسی و دقیق اهل فن خواهد بود. نظراتی که به عنوان رسانه ای تخصصی در حوزه تاریخ و گردشگری می تواند به مسئولین مربوطه در دولت نوین کمک نماید.
با ارزوی توفیق برای دکتر خدادایان و همکارانشان