باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/روزبه خدادادي: شاید اگر از هر یک از اهالی مسجدسلیمان، از بزرگ و کوچک، بپرسی که نماد و هویت شهرت را در چه می‌دانی؟” بی‌هیچ تامل و درنگی بگویند:” نفت” و بعد شمارگانی سراسر غرور از اولین‌ها: اولین چاه نفت خاورمیانه، اولین فرودگاه، اولین راه آهن و … و هزار هزار اولین دیگر را برایتان ردیف کنند و برشمارند و به یادت بیاورند…اما تمام قصه، این نیست.
در شهر یادگارهایی مستور و مستتر این اولین‌های کهنه شده‌ی بختک انداخته بر روح و روان‌مان، مانده که حیف است از آن‌ها پرده‌برداری نشود.
به راستی هیچ اندیشیده‌اید در مسجدسلیمان هم نخل‌های برافراشته و سر به فلک کشیده‌ی بسیاری هست که سالیان درازی است شاهد و محرم نزدیک و بی‌واسطه‌ی دوران پرفراز و نشیب ظهور، شکوه و افول این شهر نفتی پر اولین‌ها بوده‌اند. با خنده‌های مردمانش، خندیده‌اند و با گریه و شکوه‌هایشان، گریسته‌اند و نالیده‌اند.
نخل‌های پیر و کهنسال و بلند قامتی که در هیاهوی کنونی شهر به فراموشی غم‌انگیز و کسالت‌بار ما مردمان و محصور در میان سیم و تیرهای بی‌جان و بد قلق سیمانی برق، گرفتار و محکوم آمده‌اند. این یادگاری دوران را جور دیگری بایددید…
