باشگاه روزنامه نگاران مسجدسليمان/ پرویز دوید خسروی: كلاس های درس دانشگاه دایر، اساتید به کلاس آمده و شروع به تدریس می کنند، در همین موقع صدای مهیبي به گوش می رسد که قصد تشییع جنازه ای را دارند و همچنان نای و نای و نال می خواند و… می گریاند و ساز و دهل هم چنان به کار و آواز های آنچنانی… در کلاس درس همهمه و سکوت استاد و خنده دانشجویان. بالاخره تشییع با جاکن شدن از محل دانشگاه در قالب کارنوال عزا با خودروهای بسیار زیاد به راه می افتد و در مسیر خود به قول امروزی ها آلودگی صوتی ایجاد کرده و با ایجاد ترافیک عالم و آدم و خاص و عام و عالمیان را به عزاداری با کانون داغدار فراخونده و از همان ابتدا هم وعده می دهد بدون صرف نهار مجلس ما را ترک نکنید و کراراً این نوا در مسیر کاروان شهر به گوش همه می رسد.
کاروان عزا همچنان از مجاورت ادارات در مسیر با فراخوانی کارمندان به ترک اداره و به شرکت در عزا داری و صرف نهار با دمیدن در بوق و کرنا ادامه می دهد و پس از طی بلوارها میادین و خیابان ها تازه به مجاورت مدارس و دبیرستان های همجوار می رسد و درس و کلاس دانش آموزان را به هم ریخته و با آوازهای بلبلی و سازی که قرار بود ساز اصطلاحاً چپ باشد با گویش و ساز و دهل شادی افرین رشته سخن درس و مشق و معلم و همه چیز را هم این گونه به هم می ریزد و می گذرد.
کارنوال این بار از تنها باریکه خیابان اصلی شهر با ایجاد راه بندان و ترافیک همچنان بر ساز و دهل می کوبد …
در پایان اگر در مقابل بیمارستان تأخیر داشته باشد بیماران را چه می شود ..* راستی هیچ از خود پرسیده ایم چرا اجباراً مردم را در غم خود شریک می کنیم. قرار بود ما خود را در غم دیگران شریک و سهیم بدانیم آن هم بدون آزار دیگران و…
جای هیچ شک و تردیدی نیست که احساسات و عواطف و رأفت و محبت مردم این دیار زبان زد و مهربانی بیش از حد آن ها در غم از دست دادن عزیزان ناباورانه و قابل پذیرش نیست و برای همین سختی پذیرش مرگ عزیزان آتشی در وجود آن ها شعله ور می کند که فریادش به بیکران ها می رسد و از طرفی بافت قومی و بومی و آشنایی و صمیمیت خوب مردم این شهر حجم تسلی دهندگان را زبانزد و چشمگیر کرده و این سنت همیاری و مشارکت در مراسمات عزاداری از سنن پسندیده و بسیار زیبنده و به مصداق بنی آدم اعضای یک دیگرند غم دیگران را هم غم خود می دانند. هیچ کس منکر و مخالف این سنت حسنه و بسیار نیکوی این مردم نجیب و مهربان و عاطفی نیست، منتها در محل مناسب و در جای خود. تنها می توان با یک راه حل از مردم آزاری های ناخواسته کاروان های عزادر سطح شهر که متأسفانه تعداد قابل ملاحظه ای هم همه روزه در مسیر مردم به چشم می خورد جلو گیری کرد و آن تعامل اداراتی چون ارشاد اسلامی، پلیس راهور، نیروی انتظامی، فرمانداری و امام جمعه محترم در قالب شورای تأمین می باشد که با تصویب مصوبه ای مانع تردد کاروان های با ساز و دهل در سطح شهرستان بشوند.
بی شک انجام مراسمات عزا داری بایستی در حسینیه ها و تکایا و مساجد بر گذار شود، بدین منظور تأکید و مصوب شود اداره محترم ارشاد با فراخوانی قاریان و مداحان بومی و سنتی و دیگر خوانندگان مراسمات هنگام تشییع مراسمات به آن ها آموزش لازم را در عبور از خیابان ها و میادین شهری داده و تأکید و تعهد گرفته شود ادامه فعالیت آن ها منوط به رعایت آموزش های داده شده این مصوبه می باشد. پلیس راهور هنگام برخورد با این نوع آلودگی صوتی کاروان را کاور کرده و خودرو متخلف را بعد از انجام مراسم تأکید می گردد بعد از انجام پایان مراسم توقیف نماید.
لازم است مصوبه شورای تأمین را هر کدام از ادارات ذیربط به صورت مقتضی اطلاعیه و دستورالعمل را با نصب در میادین و تکایا و مساجد از طریق ائمه جماعات مساجد و امام جمعه محترم و بیلبوردهای شهری در معرض دید عموم و… اطلاع رسانی کنند.
امروزه با گرفتاری های دنیای ماشینی و مشکلات اقتصادی و کاهش تحمل روانی و آستانه تحمل مردم می بایستی شرایط و زمینه نشاط و شادی و انبساط خاطر آنها را با برگزاری جشن ها و سرودها و تفریحگاهها و راه اندازی کارنوالهای شادی در شهر فراهم کرد نه موجب کدورت خاطر آنها را تشدید کرد. بنابراین شهری با همه نداشته ها و فقدان امکانات و فضاهای شادی آفرین و فرح بخش را نبایستی با ترویج مسائل و دغدغه های روان پریشی و روان آزار افسرده وخشمگین ساخت زیرا موجب افزایش نزاع خیابانی و درگیری و ترش رویی در بین مردم و افزایش افسردگی و خودکشی و بد اخلاقی و عصبانیت آنها و در نهایت به کاهش بهره وری و عدم کار آفرینی و عدم توسعه یافتگی جامعه شهری ختم خواهد شد. بی شک می توان دست در دست هم داد به مهر و به هر داغداری در جای مناسب تسلی خاطر داد. راستی بنظر شما راه اندازی کارنوال شادی را در خیابان ها می پسندید یا کاروان های عزا. کدامیک؟
درود برشما اقای خسروی
ای شیر زردوم واویلا
سی شیر زردوم و اویلا
ای واویلا ای واویلا
تکرار بیت اول …تا الا آخر